TEFE’ÜL-NÂME-İ İMÂM SÜHREVERDÎ

Tarihin başından beri insanlar gelecekte ne olacağını bilmek istemiş; bunun için de çeşitli yöntemlere başvurmuşlardır. Bunlardan biri fal bakmaktır. Kahve, papatya, yaprak, el, kitap, oyun kartları, harfler ve sayılar gibi pek çok şey bakma amacıyla kullanılmıştır. Bu unsurların temel çalışma prensibi ise rastlantıya dayanmaktadır. İslâm dini, gaybın yalnızca Allah tarafından bilinebileceğini; tek istisnasının kendisine vahiy ya da ilham yoluyla gaybe ait bilgilerin verildiği kimseler olduğunu söyler. Allah’ın kemal sıfatlarından olan gaybı bilme, O’nun isteği doğrultusunda mümkündür. Kehanet uygulamalarla bilgileri zorla ele geçirmek âlimlerince haram sayılmıştır. Yine Müslümanlar, hem dinin emirlerini yerine getirmek geleceği bilme dürtüsünü tatmin etmek falı İslâmi bir çerçevede konumlandırıp bu yasak uygulamayı meşrulaştırma yoluna gitmişler; sonucunda Kur’an Câfer-i Sâdık fallar icat etmişlerdir. Tefe’ül-nâme-i İmâm Sühreverdî’dir. Her kadar Sühreverdî’ye olduğu kesin değilse eser, İslam kültürünün fala nasıl yaklaştığı hususunda ilginç örnek olarak karşımızda durmaktadır. Makalemiz, söz konusu eseri Sühreverdî adıyla tercüme edip yayınlayan Vicdânî’nin çalışmasını tanıtmayı Latin harfleriyle okuyucuya sunmayı içermektedir. Amacımız; yaklaştığını ilgili eser özelinde incelemek uygulamasının İslâmî temele oturtulup meşrulaştırılması sunmaktan ibarettir.